اذن دخول

السلام علیک یا بنت رسول الله

*********

بى ‏بى جان! ... سلام.

مى‏ خواستم به زیارت حرمت آیم.

مى‏ خواستم بوسه به ضریح مقدست‏ بزنم.

نمى‏ دانستم رخصت آن را داشتم یا نه؟

آخر، اینجا خانه توست.

هر چند درهاى حرم گشوده است،

ولى آیا مى‏ توان بى ‏اجازه وارد خانه تو شد و بى سلام و درود، از در دیگر خارج گشت؟

آستانى که روح هاى بلندى بوسه بر آن مى ‏زده ‏اند،حرمى که «آشیانه آل محمد» است،حریمى که فرشتگان، پاسبان آنند، مرقدى که پیکر تو رادربرگرفته‏ است،حرمى که نگین شهر ماست،بى‏ بى! ... خواستم بى «اذن دخول‏» وارد شوم،اما نمى‏ دانستم راهم مى‏ دهند؟

وضو که گرفته بودم. به نیت «زیارت‏» هم آمده بودم. معتقد بودم که شما اهل بیت آفتاب، پس از مرگ هم زنده ‏اید و توجه به زائرانتان دارید.

وقتى روح هر کس پس از مفارقت از بدن، متوجه مردم و بستگان و خانه و آشنایان و ... است، شما که جاى خود دارید.

شما وصل به دریایید،اصلا خودتان یک دریا کرامت و بصیرت و شهودید. مگر مى‏شود نسبت‏ به زائران و عابران و عارفان و جاهلان، یکسان نظر کنید؟

مگر مى‏ شود ندانید چه کسانى به زیارتتان آمدند و چه نیت داشتند و چه فهمیدند و چه گرفتند و چگونه رفتند؟

وقتى گاهى مى‏بینم بعضى از ساکنان این شهر نور، همین که از خانه بیرون آمده، به کوچه یا خیابان یا جایى مى‏رسیدند که از دور، حرم مطهرت چشم را مى‏ نواخت و دل را روشن مى‏کرد، مى‏ ایستادند دست ادب به سینه مى ‏گذاشتند، سلام مى ‏دادند، تعظیمى کرده، به راه خود ادامه مى ‏دادند، لذت مى‏ بردم و بر این همه معرفت و ادب، آفرین مى‏ گفتم.

مى ‏شد از دور هم سلام بدهم.

«بعد منزل نبود در سفر روحانى‏» ... ولى ادب، اقتضا مى ‏کرد که براى آستان‏بوسی به حرم مشرف شوم.

چه صادقانه و ساده، این زائران خسته و از راه دور آمده، از هواى معنوى حریم حرمت استنشاق مى‏کنند. در صحن مطهر که نفس مى‏کشند، روحشان شاداب مى ‏شود. گاهى هم چند قطره اشک، بدرقه سلامشان است. بخصوص وقتى مى‏ خواهند از این شهر بروند و سفر زیارتى‏شان به پایان رسیده باشد و براى «زیارت وداع‏» آمده باشند.

بى‏بى جان! ... از این حرفها بگذرم.

آمده ‏ام تا از نزدیک، عرض ادب کنم. از صحن گذشته‏ ام. کفشهایم را به کفشدارى سپرده‏ ام. از لابه‏ لاى جمعیت عبور کرده‏ ام، اینک در رواقى هستم که براحتى ضریحت را مى‏بینم. به ‏به، چه جلوه و صفایى دارد. اللهم صل على محمد و آل محمد.

باور دارم خیلى از دلهاى تیره، جانهاى غبار گرفته، چشمان غریبه با اشک، روحیه‏هاى گریزان و فرارى، وقتى توفیق پیدا مى‏کنند که به این «حرم‏» آیند، روشن م ى‏شوند. غبارها از آینه جانشان برطرف مى ‏شود، چشمهایشان با اشک، آشتى مى‏ کند. چه قدر شفاف مى‏ شود هواى یک چشم، پس از یک بارش اشک، و چه قدر سبک و شاداب مى‏شود روح یک زائر، پس از یک زیارت و آستان ‏بوسى و توسل. این خاصیت‏ حرم است که پاک‏ کننده دل و صیقل‏ دهنده روح است.

باز هم که دور شدم! بى‏ بى جان! وقتى به حرم تو مى‏ آیم، «مشهد» هم در جلوى چشمم آشکار مى‏شود. شما دو خواهر و برادر، چه کرده ‏اید با این دلهاى بى ‏قرار، که اینگونه پروانه‏وار، برگرد مدفن نورانى شما پر مى‏زنند و پروانه‏وار، طواف مى‏کنند؟!

در حرم تو، به یاد «کاظمین‏» هم مى‏افتم.

چه غریبانه، روز و شب مى‏ گذرانند آن عتبات عالیه در سرزمین عراق!

من عراق نرفته‏ ام و کاظمین را زیارت نکرده‏ ام. ولى در حرم تو، احساس مى‏کنم که در خراسان یا کاظمینم.

بوى آن دو حجت الهى را از مزار تو استشمام مى‏کنم. «بوى گل را از که جوییم؟ از گلاب‏»بى‏بى جان! اجازه هست وارد شوم؟

اجازه هست ‏بوسه بر ضریح منورت بزنم؟

اجازه هست‏ خود را قاطى این زائران مشتاق کنم و مثل آنان، ساده و بى ‏ریا و بى ‏ادعا، خود را به ضریح برسانم، دو دستى به آن بچسبم، از لابلاى شبکه‏ هاى فولادى و نقره ‏اى رنگ ضریح، مخمل سبزى را که روى قبر تو انداخته ‏اند، تماشا کنم. اشک بریزم، شانه‏ هایم بلرزد، دلم متلاطم شود و لب هایم با این ضریح مشبک، متبرک شود؟

مى‏ دانم که اجازه خواهى داد.

مى ‏دانم که خدا و رسول و فرشتگان، اذن خواهند داد. اگر رخصت نبود، توفیق همین جا آمدن را هم نداشتم.

من به «طلبیدن‏» عقیده دارم. حتى برادر غریب تو، حضرت رضا(ع) هم همین طور است. فقط به خواستن ما نیست، «طلبیدن‏» او هم شرط است. گاهى با هزار مقدمه‏ چینى و برنامه‏ ریزى، جور نمى ‏شود. گاهى هم خیلى آسان، وسیله و شرایط، جور و مساعد مى‏ شود.

بى‏ بى جان! تو هم طلبیده ‏اى. شما خانواده، اهل کرامت و بزرگوارى هستید.

کریمان با بدان هم بد نکردند کسى را از در خود رد نکردند اگر ناقابلیم و شرمساریم بجز عشق شما چیزى نداریم

این جا آشیانه آل محمد(ص) و حرم اهل بیت است. درى از درهاى بهشت است. شما صاحبخانه‏ اید و ما میهمان. خودتان فهمیده‏ اید که به دیدار شما آییم و با حرم هایتان انس و الفت داشته باشیم. خودتان گفته ‏اید که گام هایى که در مسیر زیارت شما خاندان برداشته مى‏ شود، چه قدر ثواب دارد. خود شما مشوق ما بوده‏ اید. ما هم به دعوت شما آمده ‏ایم.

حالا، من هم یکى از هزاران زائرم که به آستان‏ بوسى آمده ‏ام.

جسمم کنار ضریح توست.

ولى ... نمى‏ دانم روح و روحیه‏ ام تا چه حد به تو نزدیک است؟

سر راهم که مى ‏آمدم، تعظیمى هم به مقام علمى و عرفانى بزرگانى کردم که در کنار حرم تو آرمیده‏ اند، آیة‏الله حائرى، شهید مطهرى، علامه طباطبایى، شهید محراب آیة‏الله مدنى و بزرگان دیگرى که سر بر آستان تو نهاده ‏اند.

وقتى سر قبر علامه فاتحه مى‏ خواندم، به یادم آمد که او، از روى عشق و علاقه ‏اى که به تو داشت، وقتى روزه بود، روزه‏ اش را با بوسه بر ضریح مقدس تو افطار مى‏ کرد. چه معرفتى! خوشا به حالش.

آن طرف‏ تر، وقتى کنار قبر آیة‏الله بروجردى فاتحه مى‏ خواندم، یاد حرف یکى از استادانم افتادم که مى‏ فرمود: آیة‏الله بروجردى سفارش کرده بود که نامش را در لیست ‏خدام افتخارى آستانه تو بنویسند.

خوب، بى‏ بى جان، زیاد حرف زدم. دست‏خودم نبود. محبت تو مرا به حرف کشاند و سفره دلم را باز کردم.

بلبل از فیض گل آموخت‏ سخن، ورنه نبود این همه قول و غزل، تعبیه در منقارش

زیارت حرمت، هم روح را باز مى ‏کند، هم نطق و بیان را و هم زبان را به نجوا و نیازخواهى و رازگویى مى‏ گشاید.

تسبیحات حضرت زهرا(س) را گفته‏ ام.

بگذار «زیارتنامه‏» را آغاز کنم:

«السلام على آدم صفوة الله ...»

جواد محدثى